Greece. Brand New?

Ομιλία του Γιώργου Αναστασιάδη στην ημερίδα "Μια Συνεκτική Αναπτυξιακή Προοπτική της Ελλάδας Απέναντι στην Κρίση" του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που έγινε τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου 2012

Ελλάδα: Μια ισχυρή χώρα προέλευσης για τα brands

Άρθρο μου από το λεύκωμα Brands4Greece (12/2012)

Μαύρο Χρυσάφι

Κάποιοι Έλληνες καταφέρνουν να παράγουν μαύρο χαβιάρι της υψηλότερης δυνατής ποιότητας

Μια εξαιρετική συνεντευξη της κυρίας Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

Την συνέντευξη έδωσε η κυρία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ στις 18/10/2012 στην κυρία Ευαγγελία Κακλειδάκη, στο maga.gr, από το οποίο και αναδημοσιεύεται.

Made in Greece σε 12 Βήματα

Μια σειρά άρθρων μου για το πώς θα χτίσουμε στην Ελλάδα διεθνή brands

5.2.11

"Είμαστε λαός που νοσταλγεί, αλλά δεν πράττει"

Ο Στέλιος Ράμφος έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με θεολογικά θέματα. Θεωρεί πως οι ψυχικές εγγραφές αυτών των θεμάτων στους ανθρώπους είναι βαθιές αλλά η σημερινή ζωή ζητάει από τους ανθρώπους μια εσωτερική ανεξαρτησία την οποία η θρησκευτικότητα παλαιού τύπου δεν υπόσχεται. Πιστεύει λοιπόν στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των θρησκευτικών προτύπων που σημαίνει τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, τον οποίο (εκσυγχρονισμό) εντοπίζει στη νοοτροπία.

«Νομίζω το κρίσιμο είναι η νοοτροπία. Απέναντι σε μια πολιτική παιδείας, πολιτισμού και πνευματικότητος, η οποία θα αντιλαμβανόταν και θα έβλεπε καθαρά το κεντρικό πρόβλημα. Είμαστε λαός που νοσταλγεί, αλλά δεν πράττει. Αυτό είναι πολύ αποφασιστικό για την εποχή μας, διότι η νοσταλγία στην πραγματικότητα παραλύει τον άνθρωπο, δεν του επιτρέπει να οργανώσει, να σχεδιάσει, να οραματιστεί, οπότε τον εμποδίζει να προχωρήσει. Αυτό όμως αποβαίνει μοιραίο για την εξέλιξη και ενός ατόμου και ενός λαού».

- Πώς χαρακτηρίζετε τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
«Θα έλεγα ότι πρόκειται για κοινωνία που δεν ξέρει τι να κάνει τις δυνατότητές της. Είμαστε ένα λαός που καλλιεργεί διάστροφα τα ταλέντα του. Αυτοκαταστροφικά! Το δείχνουν οι αντιδράσεις σε πράγματα πολύ αναγκαία, όπως η βελτίωση της ανταγωνιστικότητος, είτε, αντίθετα, η εμμονή στο θλιβερό, παρηκμασμένο κράτος προνοίας! Δεν υπάρχει πιο καθυστερημένη μορφή κοινωνίας απ' αυτήν που βασίζεται στο απολιθωμένο κράτος. Εχουμε κάνει αυτή την επιλογή και η επιλογή αυτή κοστίζει ήδη πολύ. Οχι ότι δεν χρειάζεται η κοινωνική δικαιοσύνη, η κοινωνική δικαιοσύνη είναι πρώτιστο, αλλά σήμερα οφείλουμε να την αναζητήσουμε στις δομές της ελευθερίας και όχι στις δομές κρατικής παρεμβάσεως. Πρέπει οι άνθρωποι να βοηθηθούν ώστε να βοηθήσουν τον εαυτό τους και όχι να απολαμβάνουν δοσίματα για να μην κάνουν τίποτα. Είναι κρίμα που κανείς πολιτικός μηχανισμός δεν αντιλαμβάνεται ότι η μορφή της κοινωνικής δικαιοσύνης σήμερα είναι μορφή επί του εδάφους της ελευθερίας -πολιτικής, κοινωνικής-οικονομικής- και όχι ο ευνουχισμός των ελευθεριών με κρατικές παρεμβάσεις. Πετυχημένος είναι ο πολιτισμός εκείνος ο οποίος έχει εμπιστοσύνη στον δυναμισμό του ανθρώπου, όχι εκείνος ο οποίος παραδίδεται σε προκαθορισμένα πλαίσια. Εξ ου και η παρακαμή της Ευρώπης. Η Ευρώπη χάνει διαρκώς έδαφος σε όλα τα επίπεδα στην επιστήμη, στη σκέψη, στην τέχνη».
Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί
- Πώς η Ενωμένη Ευρώπη βρίσκεται σε τέτοια κατάπτωση;

«Η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει να ενωθεί. Και δεν αποφασίζει να ενωθεί γιατί ακόμα έχει τα εθνικά κράτη. Η ιδέα των κρατών-εθνών επικρατεί στους κόλπους της σε μιαν εποχή που έχουμε τους γίγαντες των ΗΠΑ, της Ρωσίας, των Ινδιών, της Κίνας».

- Ποια θα ήταν η βελτιωμένη εικόνα αυτής της Ευρώπης;

«Να υπερβεί το φράγμα των εθνικών κρατών. Μόνο αν δεχθεί το κοινό συμφέρον και όχι εκείνο της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας κ.λπ., μόνο τότε μπορεί να αρχίσει να συνέρχεται».

- Αυτό μπορεί να γίνει;

«Αν θέλει να το κάνει σε 200 χρόνια, ας το κάνει. Ομως πρόκειται για στοίχημα με τον χρόνο. Οι άλλοι τρέχουνε, καλπάζουνε, αν θέλει η Ευρώπη να περιμένει ας περιμένει, η Ιστορία πάντως δεν περιμένει».

- Η Κίνα καλπάζει;

«Η Κίνα είναι ένας γίγας, αλλά δεν θα παίξει καθοριστικό ρόλο ακόμη, γιατί έχει ένα πρόβλημα νοοτροπιών πάρα πολύ σοβαρό. Είναι αρχαϊκή κοινωνία. Μπορεί τα τριακόσια εκατομμύρια δυναμικά να κινούνται στις παράκτιες περιοχές, αλλά το κέντρο της Κίνας, το ένα δισεκατομμύριρο τόσοι, ζουν με νοοτροπίες αρχαϊκές. Κάνει βέβαια μια προσπάθεια πολύ σοβαρή, η οποία θα δοκιμαστεί εκρηκτικά όταν θα χρειαστεί να περάσουν από το κομμουνιστικό κράτος στη φιλελεύθερη κοινωνία. Αντιθέτως, η Ινδία είναι για μένα πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση».

- Γιατί;

«Πρώτον, έχει ρυθμούς αναπτύξεως σαν της Κίνας, αλλά είναι ελεύθερη κοινωνία, με πνευματικότητα βαθιά».

- Η Ρωσία;

«Η Ρωσία αρχίζει και συνέρχεται, είναι μεγάλη χώρα. Εχει όμως ανάγκη ριζική και από εσωτερικό εκσυγχρονισμό. Μην ξεχνάμε ότι στη σύγκρουση κομμουνισμού και Ορθοδοξίας, το καθεστώς ηττήθηκε επειδή οι νοοτροπίες δεν συμβιβάζονταν με τον ολοκληρωτισμό του κράτους, αλλά εν ονόματι ενός πνευματικού απολυταρχισμού. Αν δεν λύσει αυτό το πρόβλημα, αν δεν αναπνεύσουν οι συνειδήσεις, θα εξακολουθήσει να έχει τα ίδια θέματα. Η Ρωσία, η Ελλάδα έχουν κοινά προβλήματα και τα προβλήματα είναι ότι οι δομές της σκέψεως κυριαρχούνται από στατικά αρχέτυπα ενός άτεγκτου ομαδιδμού, ενώ η ζωή απαιτεί συνδυασμό πρακτικού και ηθικού δυναμισμού υψηλής τάσεως. Κι εμείς ως μικρή χώρα μπορούμε να βρισκόμαστε στο ιστορικό περιθώριο. Εκείνη όμως είναι πολύ μεγάλη χώρα και δεν μπορεί».

- Δηλαδή, επιγραμματικά, ο εκσυγχρονισμός θα σώσει τις κοινωνίες.

«Βέβαια. Αλλά εκσυγχρονισμός σημαίνει να δημιουργώ και όχι να νοσταλγώ τον χρόνο μου».

Δημοσιευτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/01/2007

1.2.11

Ο επαναπροσανατολισμός του εκπαιδευτικού συστήματος σε νέες αξίες

Το benchmarking δε μπορεί παρά να είναι απαραιτητο συστατικό ενός προγράμματος εθνικού branding. Ειδικά σε τόσο κρίσμους τομείς όσο η παιδεία.
Η Θάλεια Δραγώνα μιλάει για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία εδώ στην Ελλάδα και στη Φινλανδία και μας κανει να ονειρευόμαστε ποσο ωφελημένη θα ήταν η χώρα μας υιοθετώντας στοιχεία από το σύστημα παιδείας αυτής της σκανδιναβικής  χώρας...



Από το TEDx Academy Women του περασμένου Δεκεμβρίου στην Αθήνα.