Greece. Brand New?

Ομιλία του Γιώργου Αναστασιάδη στην ημερίδα "Μια Συνεκτική Αναπτυξιακή Προοπτική της Ελλάδας Απέναντι στην Κρίση" του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που έγινε τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου 2012

Ελλάδα: Μια ισχυρή χώρα προέλευσης για τα brands

Άρθρο μου από το λεύκωμα Brands4Greece (12/2012)

Μαύρο Χρυσάφι

Κάποιοι Έλληνες καταφέρνουν να παράγουν μαύρο χαβιάρι της υψηλότερης δυνατής ποιότητας

Μια εξαιρετική συνεντευξη της κυρίας Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

Την συνέντευξη έδωσε η κυρία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ στις 18/10/2012 στην κυρία Ευαγγελία Κακλειδάκη, στο maga.gr, από το οποίο και αναδημοσιεύεται.

Made in Greece σε 12 Βήματα

Μια σειρά άρθρων μου για το πώς θα χτίσουμε στην Ελλάδα διεθνή brands

26.3.11

Branding & Design: Η Επόμενη Μέρα (3)

Πέρα των όσων έγραψα σε προηγούμενα σημειώματα, ο βασικός δρόμος μέσω του οποίου το branding και το design θα επιβεβαιώσουν την ωρίμανσή τους στην ελληνική αγορά επικοινωνίας, δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από αυτήν την ίδια την αγορά.
Οι εταιρείες branding και οι εταιρείες design θα πρέπει να εξηγήσουν τα αντικείμενα και την εξειδίκευσή τους στις ομόλογές τους των άλλων τομέων της επικοινωνίας, ώστε να τις κάνουν και συνεργάτες τους και πρεσβευτές τους. Πολλές εταιρείες από την ευρύτερη αγορά της επικοινωνίας δεν έχουν ακόμα καλή γνώση του τι προσφέρει μια εταιρεία branding ή μια εταιρεία design, με αποτέλεσμα συχνά να τις αντιμετωπίζουν ως απλά δημιουργικά γραφεία, ή να τις βλέπουν ως δυνητικούς ανταγωνιστές ή απλούς υπεργολάβους. Η φράση «μα τι προσφέρουν αυτοί που δεν προσφέρουμε εμείς» ακούγεται ακόμα και από τις δύο πλευρές. Η αμοιβαία αναγνώριση και ισοτιμία πρέπει να είναι εφεξής κοινός στόχος.

Εταιρείες που θέλουν να λέγονται εξειδικευμένοι Σύμβουλοι Branding ή Design δεν μπορεί να παρουσιάζονται ταυτόχρονα ως ειδικοί στην παροχή και υλοποίηση συνολικών υπηρεσιών διαφήμισης, δημοσίων σχέσεων, Μedia, promotion και 1-1 Μάρκετινγκ ή Digital- για να αναφερθώ τουλάχιστον στους αναγνωρισμένους τομείς της ΕΔΕΕ. Αντίθετα, θα έπρεπε να επιδιώκουν τη συνεργασία με εταιρείες των τομέων αυτών ώστε οι κοινοί τους πελάτες να απολαμβάνουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Σήμερα φοβάμαι πως κάποιες φορές αντί να εργάζονται από κοινού για το καλύτερο αποτέλεσμα, ο ένας επηρεάζει αρνητικά τη δουλειά του άλλου. Κόκκινες εταιρικές ταυτότητες, πράσινες διαφημίσεις, κίτρινες καμπάνιες PR.

Τέλος, συναντάμε κάποιες εταιρείες branding ή design να λειτουργούν ως υπεργολάβοι μεγάλων διαφημιστικών. Που απλά τους παραδίδουν μια δουλειά για να παρουσιαστεί στον πελάτη, συχνά χωρίς καν να αναφερθεί η ταυτότητα του δημιουργού. Αυτό δεν περιποιεί τιμή ούτε στις ίδιες ούτε στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Ένας σοβαρός σύμβουλος branding ή design γνωρίζει ότι η άμεση και στενή επαφή με τον πελάτη είναι σημαντική για την ποιότητά της, ενώ θεωρεί αυτονόητη την αξία της παρουσίασής της από τον ίδιο.

Κλείνοντας, τονίζω ότι η συνύπαρξη μας στην ΕΔΕΕ δημιουργεί ένα ιδανικό περιβάλλον για να αυξηθεί ο διάλογος και οι συνεργασίες μεταξύ εταιρειών διαφορετικών τομέων. Όχι μόνο για το καλό του branding και του design. Κυρίως για το καλό όλου του εγχώριου κλάδου της επικοινωνίας που πρέπει να προκαλέσει τις επιχειρήσεις να τον ξαναδούν με νέο, θετικό μάτι, εξηγώντας τους την πραγματική εξειδίκευση και προστιθέμενη αξία του.

Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1331, 17/03/2011, στήλη Brand Forward

Branding & Design: Η Επόμενη Μέρα (2)


Σε προηγούμενο σημείωμα έλεγα ότι το Branding και το Design περνούν στη φάση της ενηλικίωσης και αναφέρθηκα στους κινδύνους που «εγκυμονούνται».

Κανένας από τους δύο κλάδους δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ενηλικιώθηκε σωστά, αν δεν επιτύχει την πλήρη και σωστή κατανόησή του από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη της αγοράς. Τις ίδιες τις επιχειρήσεις των δύο κλάδων, τα στελέχη τους, τους πελάτες τους. Γι’ αυτό η εκπαίδευση της αγοράς θα πρέπει να είναι κύριος στόχος των αξιόπιστων επιχειρήσεων και των όποιων κοινών πρωτοβουλιών τους.

Η αγορά πρέπει να κατανοήσει το είδος των υπηρεσιών του Branding και του Design και την αξία που λαμβάνει από αυτές. Αλλά το σημαντικότερο είναι να κατανοήσει την υψηλή εξειδίκευση που απαιτείται για την παροχή τέτοιων υπηρεσιών, ώστε να τους δώσει με τη σειρά της την αντίστοιχη αξία.

Επιχειρήσεις που ισχυρίζονται ότι κάνουν Design αλλά κάνουν και λίγο από Branding, Διαφήμιση, BTL και Social Media, μόνο κακό κάνουν στους δυο κλάδους και κατά συνέπεια στον εαυτό τους.

Αντίστοιχο κακό κάνουν όσοι επιλέγουν να ανταποκρίνονται σε briefs πελατών για απαιτητικά έργα, παρουσιάζοντας προτάσεις συνήθως εντός μιας εβδομάδας, βασιζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική τους διαίσθηση ή έμπνευση της στιγμής, χωρίς να ακολουθούν ούτε μεθοδολογία ούτε διαδικασία, και βασιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό στον παράγοντα τύχη. Ως γνωστόν το τυχαίο ούτε πληρώνει, ούτε πληρώνεται.

Κατ’ αναλογία, η αγορά πρέπει να εκπαιδευτεί ότι τα έργα Branding και Design δεν μπορούν να είναι αντικείμενα spec. Η υλοποίηση ενός έργου Branding απαιτεί σωστή διάγνωση, συγκεκριμένα βήματα, στενή επαφή με τον πελάτη και αρκετό χρόνο. Δεν μπορείς να ζητάς από πολλές εταιρείες να κάνουν την ίδια δουλειά. Όπως δεν μπορείς να ζητάς από πολλούς γιατρούς να κάνουν την ίδια εγχείριση, χωρίς να έχεις σκοπό να διαθέσεις σε όλους τον απαραίτητο χρόνο και αμοιβή.

Και πρέπει να σταματήσει η απερίσκεπτη σύνδεση του Design με την τέχνη. Το Design λύνει προβλήματα, ενώ η τέχνη θέτει ερωτήματα. Το Communications Design δεν μπορεί να αποτελεί προσωπική έκφραση κάποιου Designer για το πώς βλέπει τον κόσμο. Αντίθετα, πρέπει να αποτελεί την προσπάθειά του να τον αποκωδικοποιήσει, για να προτείνει έναν νέο, αποτελεσματικό τρόπο επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων, που τίθενται από συγκεκριμένες επιχειρήσεις, συγκεκριμένα brands, συγκεκριμένους πελάτες τους. Στη χώρα μας, που δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολεία Communications Design, θα πρέπει εξαρχής οι Graphic Designers να έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα «επαγγελματίας ή καλλιτέχνης».


Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1330, 10/03/2011, στήλη Brand Forward






Branding & Design: Η επόμενη μέρα (1)

Mainstream; Όχι ακόμα. Αλλά σίγουρα το branding και το design, δυο κλάδοι τόσο ξεχωριστοί μεταξύ τους και ταυτόχρονα τόσο συχνά επικαλυπτόμενοι, δεν αποτελούν πλέον εξωτικούς καρπούς για τον έλληνα marketer.

Με υπερδεκαετή αυτόνομη παρουσία στην αγορά, αποδεκτά ήδη από πέρυσι ως ξεχωριστά αντικείμενα από την ΕΔΕΕ, με τον ΟΠΕ να στήνει το design Greece. Και το κυριότερο, με την πλειοψηφία των μεγάλων ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα να έχουν συνεργαστεί με κάποια από τις, ακόμα λίγες, full service εταιρείες branding και κάποιο από τα πολύ αξιόλογα γραφεία design.

Η πρόκληση για τους δυο αυτούς τομείς, είναι να περάσουν από τη φάση της ανάπτυξης στη φάση της ενηλικίωσης. Σημαντικότερη απειλή και για τους δύο είναι η έλλειψη σωστής εκπαίδευσης που υπάρχει στην αγορά για τα δυο αντικείμενα. Που δημιουργεί παρερμηνείες και επιτρέπει σε διαφόρους ευκαιριακούς παίχτες να ισχυρίζονται ότι παρέχουν υπηρεσίες branding ή/και design χωρίς να έχουν ούτε την εκπαίδευση, τη γνώση και την εμπειρία, ούτε και τα εργαλεία και τις μεθοδολογίες για να το κάνουν. Με συνέπεια κάποιοι πελάτες να νομίζουν ότι έλαβαν τέτοιες υπηρεσίες και να προδιατίθενται αρνητικά απέναντι στο σύνολο των κλάδων. Ενώ στην πραγματικότητα πήραν αποτέλεσμα απλού δημιουργικού γραφείου, και μάλιστα στις αντίστοιχες εξευτελιστικές τιμές που δικαιολογεί η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού και η πρόχειρη αντιμετώπιση του έργου.

Ας θυμηθούμε τι έγινε πριν αρκετές δεκαετίες όταν οι διαφημιστικές εταιρείες ήταν σε αντίστοιχη θέση. Δεν εξήγησαν την εξειδίκευση και τον επιστημονικό τρόπο διαχείρισης των έργων τους (ίσως γιατί τότε πράγματι να μην υπήρχε) ώστε να διεκδικήσουν σωστή αμοιβή για τη δουλειά τους και να χρηματοδοτήσουν με αυτήν τη σωστή τους ανάπτυξη. Δεν εξήγησαν ότι η στρατηγική και το δημιουργικό είναι πιο σημαντικό από την εξυπηρέτηση του πελάτη και το (όποιο) project management. Προτίμησαν τον εύκολο δρόμο αμοιβής, τις επιστροφές που προέκυπταν από τη χρηματοοικονομική διαχείριση των budgets του πελάτη. Ο εύκολος αυτός δρόμος δελέασε κι άλλους πολλούς ευκαιριακούς παίχτες να μπουν στην αγορά, είτε ως στελέχη είτε ως εταιρείες, και να τον ακολουθήσουν. Αλλά όπως ό,τι δεν βασίζεται σε γερά θεμέλια πέφτει, έτσι κάποια στιγμή έπεσαν και τα ποσοστά προμήθειας από τη μεταπώληση δραστηριοτήτων τρίτων. Και έκτοτε η διαφημιστική αγορά δεν έχει βρει το δρόμο της.

Από την επόμενη εβδομάδα θα επανέρχομαι με συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα αποφύγουν οι δυο νέοι κλάδοι μια αντίστοιχη κατάληξη.

Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1328, 01/03/2011, στήλη Brand Forward







19.3.11

Πώς το Ελληνικό θα μπορούσε να γίνει πόλη - θαύμα

Του Ιωαννη Bικελα*
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινη της 13/3/2011

Ολες οι ώς τώρα εξαγγελίες για την αξιοποίηση του Ελληνικού είχαν το ατυχές χαρακτηριστικό ν’ αποτελούν διακηρύξεις ρηχές, επιπόλαιες και χωρίς όραμα. Αλλωστε, οποιαδήποτε προσπάθεια, χωρίς ζήλο, καθηλώνεται στη μετριότητα. Αντίθετα, το πάθος των Καταλανών για την πόλη τους τους οδήγησε να εκμεταλλευτούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 για να δώσουν μια νέα ζωή στη Βαρκελώνη. Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και το Σίδνεϊ με ένα γενναίο πρόγραμμα αναπλάσεων. Στον αντίποδα, η Αθήνα χάνει τη μία ευκαιρία μετά την άλλη και ο κοινός παρονομαστής της παθογένειας είναι ο ελλειμματικός στρατηγικός σχεδιασμός και η απουσία οράματος.

Τελευταία, ακούμε για την αξιοποίηση του Ελληνικού, τη συνεργασία με ισχυρούς επενδυτές, χωρίς να υπάρχει ένα ξεκάθαρο πλάνο και το σημαντικότερο ένα όραμα γι’ αυτό το τεράστιο και μοναδικό έργο. Με τέτοια αντίληψη πιστεύω ότι και αυτό το εγχείρημα θα οδηγηθεί σε μετριότητα.

Η αξία του Ελληνικού

Η χώρα διαθέτει έναν ανυπολόγιστο θησαυρό που είναι ικανός να τη βοηθήσει στην αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Ο θησαυρός αυτός είναι η τεράστια έκταση του Ελληνικού, του οποίου η αξία είναι ανυπολόγιστη για τους παρακάτω λόγους:

1. Εχει σχεδόν το καλύτερο κλίμα στον κόσμο.

2. Δεν είναι απλώς μια εξαιρετικά μεγάλη έκταση, αλλά μια τεράστια αστική περιοχή, καθώς βρίσκεται μέσα στο σώμα και την πολιτιστική ζωή της ιστορικής Αθήνας.

3. Σε καμιά πρωτεύουσα του κόσμου δεν εντάσσεται αναλόγου μεγέθους έκταση.

4. Εάν υπογειοποιηθεί η παραλιακή λεωφόρος στο μήκος του Αγίου Κοσμά, το οικόπεδο θα γίνει και παραθαλάσσιο.

5. Δεν υπάρχει κάποιο από τα επίγεια συγκοινωνιακά μέσα που να μην το εξυπηρετεί.

6. Η υπερμεγέθης αυτή έκταση έχει έναν ιδιοκτήτη, ο οποίος έχει στη διάθεσή του την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, προκειμένου για την αξιοποίησή του να πετύχει τη μέγιστη ταχύτητα διαμόρφωσης και το μέγιστο αισθητικό και οικονομικό αποτέλεσμα, και αυτός είναι το ίδιο το κράτος.

7. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το μέγιστο μνημείο, την Ακρόπολη.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά καθιστούν την έκταση του Ελληνικού μοναδική. Αλλη παρόμοια ευκαιρία δεν πρόκειται να υπάρξει για την Αθήνα. Εάν η κυβέρνηση κατανοήσει αυτή την πρωτοφανή μοναδικότητα, επιβάλλεται να μεταχειρισθεί την έκταση αυτή με την αντίστοιχη περίσκεψη, δηλαδή, επίσης κατά τρόπο ιδιαίτερο. Φυσικά, ο διαγωνισμός για την επιλογή του καλύτερου είναι αναγκαίος, όταν δεν γνωρίζεις τους διαγωνιζομένους. Οταν όμως γνωρίζεις τον καλύτερο στο είδος του, όπως όταν π.χ. ο Mitterrand, για την αναμόρφωση του Λούβρου, χρειαζόταν τον καλύτερο αρχιτέκτονα του κόσμου και οι πάντες ήξεραν ότι αυτός ήταν ο I.M. Pei, θα ήταν γελοίο να τον βάλει να διαγωνισθεί, γι’ αυτό και του ανέθεσε κατ’ ευθείαν το διάσημο αυτό έργο, επωμιζόμενος ο ίδιος και ο Pei τις μεγάλες ευθύνες, για να δικαιωθούν θριαμβευτικά και οι δύο με το λαμπρό αποτέλεσμα. Οταν ο στόχος είναι υψηλός, ασχολείσαι με τους κορυφαίους του κόσμου που είναι πασίγνωστοι, και όχι με χρονοβόρους και εντελώς περιττούς διαγωνισμούς.

Σπάνια εξαίρεση

Προσωπικά, είμαι πάντα ένθερμος οπαδός των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, κυρίως για την ανανέωση της αρχιτεκτονικής μέσω της συμμετοχής και διάκρισης των ταλαντούχων νέων συναδέλφων μας. Αλλά, όπως κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις, η περίπτωση του Ελληνικού αποτελεί μια σπάνια εξαίρεση. Γι’ αυτό, θα έπρεπε:

- Να ανατεθεί ο Γενικός Πολεοδομικός Σχεδιασμός σε κορυφαίο αρχιτέκτονα του κόσμου, όπως π.χ. στον Norman Foster ή άλλον αντιστοίχου κύρους. Αυτός είναι εκείνος που θα καθορίσει με πλήρη αιτιολόγηση την έκταση του πάρκου και την έκταση της αναγκαίας αστικής εκμετάλλευσης με πλήρες πρόγραμμα που θα καθοριστεί από κοινού με το αρμόδιο υπουργείο για τη νέα μικρή πόλη - υπόδειγμα.

- Φιλοδοξία του πάρκου θα είναι να αποτελέσει πρότυπο πάρκο διεθνώς. Θα πρέπει να μελετηθεί από μια κορυφαία εταιρεία για πάρκα, όπως π.χ. την αμερικανική Sasaki που έκανε ένα από τα σημαντικότερα πάρκα στον κόσμο, το Ολυμπιακό Πάρκο του Πεκίνου το 2008 ή τη Jerde Partnership ή άλλη εταιρεία παρόμοιου κύρους.

- Επειδή σχεδόν πάντα οι νέες πόλεις που διαμορφώνονται από έναν μελετητή πάσχουν από ένα γραφειοκρατικό πνεύμα στείρου εγκεφαλισμού, ένας μεγαλύτερος αριθμός δημιουργών θα εξασφαλίσει στη νέα πόλη την πολύτιμη φυσικότητα που είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση, ώστε το αποτέλεσμα να είναι επιτυχές. Γι’ αυτό τον λόγο, το Γενικό Πολεοδομικό θα πρέπει να χωριστεί σε τομείς και καθένας από αυτούς να ανατεθεί σ’ έναν από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες που έχουν λάβει το βραβείο Pritzker, το αντίστοιχο βραβείο Nobel για την αρχιτεκτονική.

Ως σύμβουλος για την υλοποίηση του τεράστιου αυτού έργου, επιβάλλεται επίσης να είναι μια μεγάλη και έγκυρη εταιρεία μηχανικών-εμπειρογνωμόνων, όπως π.χ. η Ove-Arup.

Η μικρή αυτή πόλη θα πρέπει να είναι υπόδειγμα, όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά διεθνώς. Θα κυριαρχείται από τη μεγάλη αρχιτεκτονική και την οικολογία στο μέγιστο βαθμό με μηδενικούς ρύπους και χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που θα παράγουν το αναγκαίο ρεύμα, τόσο για τα κτίρια, όσο και για τον κοινόχρηστο φωτισμό της πόλης, τα Ι.Χ. και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τέλος, επίσης σημαντικό, θα έχει δίπλα της ένα από τα ωραιότερα πάρκα στον κόσμο. Περιμετρικά της πόλης και εκτός αυτής, θα υπάρχουν αρκετά υπαίθρια πάρκινγκ για τη στάθμευση των συμβατικών αυτοκινήτων των επισκεπτών, διότι η είσοδος αυτών στη νέα πόλη δεν θα πρέπει να επιτρέπεται.

Για τον άρτιο συντονισμό και έλεγχο του έργου, θα πρέπει να συσταθεί η κατά το δυνατόν αρίστη επιτροπή, με πρόεδρο αναγνωρισμένου κύρους, αποτελεσματικότητας και ήθους.

Στη συνέχεια, θα πρέπει ίσως να κληθούν μεγάλοι διεθνείς οίκοι ανάπτυξης ακινήτων, οι οποίοι θα καταθέσουν τις προσφορές τους.

Η συνεργασία των αναδόχων με το κράτος θα ήταν σκόπιμο να γίνει με τη μέθοδο της μακροχρόνιας μίσθωσης, π.χ. για 99 χρόνια, που εν πάση περιπτώσει θα καθοριστεί από τους οικονομικούς συμβούλους. Στην περίπτωση αυτή, η πολιτεία θα βάλει το οικόπεδο και ο επενδυτής τα αναγκαία κεφάλαια της κατασκευής. Ενας διακεκριμένος οίκος αξιολόγησης θα προτείνει στην κυβέρνηση το χρηματο-οικονομικό σχήμα.

Μεγάλες αναπλάσεις

Παραδείγματα μεγάλων αναπλάσεων που ωφέλησαν τις πόλεις έχουμε πολλά. Ο Niemayer, με τη νέα πρωτεύουσα το 1960, έκανε ένα ολόκληρο λαό, τους Βραζιλιάνους, υπερήφανους. Ο John Utzon, με ένα μόνο κτίριο, αυτό της όπερας, έκανε μια μεγαλούπολη διάσημη, το Σίδνεϊ και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη ήπειρο, την Αυστραλία. Ο Frank Gerry, με το νέο μουσείο στο Bilbao, δεκαπλασίασε τον τουρισμό της πόλης. Ο μεγάλος I.M.Pei, με την επέμβασή του στο Λούβρο, ανέβασε τους επισκέπτες του μουσείου σε εκατομμύρια. Ας αναλογιστούμε, τι θα αποτελέσει για την Αθήνα, και κατ’ επέκταση τη χώρα μας, η παρουσία κορυφαίων αρχιτεκτόνων για ένα έργο, όχι εφήμερο, όπως τα Ολυμπιακά, αλλά με διάρκεια εις το διηνεκές. Θα είναι κολοσσιαία η τιμή για τη χώρα, να το αποφασίσει και να το πραγματοποιήσει. Η Κίνα έκανε αυτό ακριβώς, χρησιμοποιώντας μερικούς από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες του κόσμου. Η χώρα άλλαξε, κυριολεκτικά, πρόσωπο και σήμερα είναι η πρώτη δύναμη στην αρχιτεκτονική.

Καθώς οι υπεραξίες της κορυφαίας αρχιτεκτονικής είναι αδύνατον να υπολογισθούν, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα αυτής της πόλης-θαύμα, θα είναι ανεκτίμητο. Μόνο μετά την υλοποίηση του έργου θα μπορεί να εκτιμηθεί με σχετική ακρίβεια το αποτέλεσμα.

Ας αναλογιστεί κανείς, η αναγγελία και μόνο ενός τέτοιου εγχειρήματος τι θα προκαλέσει στον διεθνή Τύπο και τις τηλεοράσεις, αλλά και πόσες ελπίδες θα φέρει στους πολίτες, ειδικά αυτή την εποχή. Είμαι βέβαιος ότι όχι μόνο θα αποκτήσουμε την αυτοεκτίμησή μας, αλλά και τον σεβασμό της Ευρώπης, που τόσο απερίσκεπτα χάσαμε.

Είκοσι μικρά πάρκα

Καθώς η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός μας, πρέπει να φαντασθεί κανείς ότι το πρωτοφανές αυτό έργο θα πολλαπλασιάσει την επισκεψιμότητα της χώρας. Τέλος, το κράτος οφείλει, με την τεράστια οικονομική ευχέρεια που θα αποκτηθεί, να δημιουργήσει στις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας π.χ. είκοσι μικρά πάρκα των πενήντα στρεμμάτων. Τα κέρδη οφείλουν να ανήκουν σε όλη την πρωτεύουσα και όχι μόνο στους πέντε όμορους δήμους.

Τελειώνοντας, πιστεύω ότι θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο μία, καταρχήν έστω κατά προσέγγιση, εκτίμηση των οικονομικών αποτελεσμάτων που θα προσδοκά το κράτος από το κολοσσιαίο αυτό εγχείρημα. Πρέπει να προσδιοριστεί η τελική έκταση του Ελληνικού με τη μαρίνα του Αγίου Κοσμά και να γίνει μια πρώτη εκτίμηση της επιφάνειας του συνόλου του πάρκου. Αν ληφθεί υπόψη ότι το δημοφιλέστερο και με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα πάρκο της βρετανικής πρωτεύουσας είναι το Hyde Park, το οποίο έχει έκταση 2.500 στρέμματα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οποιαδήποτε απαίτηση για μεγαλύτερο πάρκο, θα ήταν υπερβολική επιπολαιότητα και ακραία μεγαλομανία.

Το έργο αυτό θα αποτελέσει ένα τεράστιο ποιοτικό άλμα για την Αθήνα. Αν η επιτυχής οργάνωση μιας Ολυμπιάδας και η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου προκάλεσε τέτοιο πανελλήνιο ενθουσιασμό και εκτόξευση του ηθικού ενός ολόκληρου λαού, για γεγονότα με ημερομηνία λήξης, αντιλαμβάνεται κανείς τι θα προκαλέσει το γεγονός της πραγμάτωσης ενός τέτοιου έργου που θα μας τοποθετήσει πρωταγωνιστές στην παγκόσμια αρχιτεκτονική πρωτοπορία λόγω των μοναδικών χαρακτηριστικών της έκτασης του Ελληνικού και των κορυφαίων δημιουργών που θα το οραματισθούν.

* Ο κ. Ι. Βικέλας είναι αρχιτέκτων.

Πρασινάδες

Στο προηγούμενο σημείωμά μου υποστήριξα ότι ένα brand δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ως «περιβαλλοντικά ευαίσθητο» όταν δεν έχει συνεπή συμπεριφορά και σε άλλους τομείς κοινωνικής ευθύνης. Σήμερα επιλέγω να φέρω ως σχετικό παράδειγμα ένα brand που χωρίς να ξεκινήσει από κλασικά πράσινο στίγμα, έχει καταφέρει να συγκαταλέγεται στα πιο «πράσινα» brands του κόσμου.


Το Dove, το brand προϊόντων προσωπικής φροντίδας της Unilever γνώρισε τη μεγάλη διεθνή επιτυχία μέσα από το αμιγώς λειτουργικό προϊοντικό του claim περί ενυδάτωσης. Μερικά χρόνια αργότερα, εκμεταλλευόμενο τους συνειρμούς φυσικότητας και απλότητας που δημιουργεί η ενυδάτωση, το brand κάνει το γενναίο βήμα μπροστά. Αρχίζει να μιλάει για αληθινή «φυσική» ομορφιά. Και το κάνει με τόνο φωνής «επαναστατικό». Μίλα για το δικαίωμα των ανθρώπων να νιώθουν όμορφοι: «Η καμπάνια για την αληθινή ομορφιά είναι μια παγκόσμια προσπάθεια που στοχεύει να αποτελέσει το πρώτο βήμα για την κοινωνική αλλαγή και να δράσει ως καταλύτης για τη διεύρυνση του ορισμού της ομορφιάς και της συζήτησης για αυτή. H αποστολή του Dove είναι να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν πιο όμορφοι κάθε μέρα, μέσα από την εναντίωσή του στη στερεοτυπική οπτική της ομορφιάς».

Το 2006 ξεκινά το Dove Self-Esteem Fund το οποίο δεν χρηματοδοτεί μόνο τις δράσεις της καμπάνιας αλλά και άλλους οργανισμούς που μάχονται για τον ίδιο σκοπό. Όπως χαρακτηριστικά λέει «Αναγνωρίζουμε ότι μόνο μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά».

Το 2008 βγαίνει το τμήμα της καμπάνιας με τον τίτλο «Onslaught» (επίθεση) όπου το κύριο διαφημιστικό σποτ καταλήγει στη φράση «Μιλήστε στην κόρη σας πριν μιλήσει μαζί της η βιομηχανία της ομορφιάς». Η Greenpeace βρίσκει την αφορμή να μιλήσει για την καταστροφή των φοινικοδασών στη ΝΑ Ασία απαντώντας με το σποτ «Onslaught(er)» το οποίο καταλήγει στη φράση «Μιλήστε στο Dove πριν να είναι πολύ αργά», χαρακτηρίζοντας τη Unilever ως το μεγαλύτερο αγοραστή φοινικέλαιου στον κόσμο. Η Unilever δεν προσπαθεί να αμυνθεί ή να αντεπιτεθεί. Αντίθετα έρχεται σε επαφή με την Greenpeace και δεσμεύεται ότι όχι απλά θα υποστηρίξει ένα μορατόριουμ στην αποψίλωση των παραδείσιων δασών της Ινδονησίας αλλά θα χρησιμοποιήσει την ηγετική της θέση στη βιομηχανία για να πείσει τους προμηθευτές της, άλλους μεγάλους πολυεθνικούς παίχτες, ακόμη και την κυβέρνηση της Ινδονησίας, να συμβάλλουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Από την αρχή της πορείας του, το Dove ψηφίζεται συνεχώς ανάμεσα στα «greenest brands of the world». Κάθε χρόνο και σε υψηλότερη θέση. Τελικά, το να είσαι πράσινος σημαίνει να είσαι πρώτα απ’ όλα ανθρώπινος, όχι;


Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1325, 08/02/2011, στήλη Brand Forward





Η διακριτική γοητεία του πράσινου

Το ενδιαφέρον για τα πράσινα brands συνεχίζει να αυξάνεται. Σύμφωνα με τη διεθνή ετήσια έρευνα του WPP, πάνω από το 60% των καταναλωτών προτιμούν να αγοράζουν από περιβαλλοντικά υπεύθυνες επιχειρήσεις, ειδικά μάλιστα όταν το premium τιμής δεν είναι σημαντικό. Παράλληλα, ασχολούνται περισσότερο με την περιβαλλοντική συμπεριφορά επιχειρήσεων και brands και γίνονται όλο και πιο ειδικοί στις επιλογές τους.


Κι ενώ η αξία του green branding γίνεται κατανοητή, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί. Ενώ κάποια brands την εφαρμόζουν επιτυχώς εδώ και αρκετά χρόνια, τα περισσότερα ανακάλυψαν το green branding πρόσφατα και πολλά από αυτά τo αντιμετωπίζουν ευκαιριακά, ως μια μόδα της εποχής στην οποία νιώθουν ότι οφείλουν να συμμετέχουν. Είναι δεδομένο όμως ότι μια ευκαιριακή προσέγγιση, όχι μόνο δεν οδηγεί σε οφέλη για τα brands αλλά, αντίθετα, τα εκθέτει και διαταράσσει το brand equity. Ειδικά μάλιστα όσο συνεχίζει να αυξάνεται η καχυποψία απέναντι στο greenwashing.

Ας γίνει κατανοητό λοιπόν ότι και στο green branding πρέπει να ακολουθούνται οι δύο αρχές που αφορούν στον σχεδιασμό ενός οποιουδήποτε σωστού brand: Η ολιστική προσέγγιση σε αντίθεση με την αποσπασματική και την επιφανειακή. Και η συνέπεια στο χτίσιμο σχέσης εμπιστοσύνης, σε αντιπαράθεση με τον ευκαιριακό εντυπωσιασμό. Ένα πράσινο brand πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι αξιόπιστο, να είναι διάφανο και ειλικρινές, να έχει συνέχεια και συνέπεια. Να αποτελεί πρότυπο «πράσινης» συμπεριφοράς και να παρακινεί αντίστοιχες συμπεριφορές. Από τη σύνθεση και τη συσκευασία του, μέχρι την προμήθεια πρώτων υλών και το τελευταίο μήνυμα που προκύπτει από την επικοινωνία του, κάθε συστατικό του στοιχείο πρέπει να αποδεικνύει το πράσινο DNA του. Και βέβαια, θα πρέπει να είναι ένα κοινωνικά υπεύθυνο brand - πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί «περιβαλλοντικά ευαίσθητο» όταν σε άλλους «κοινωνικά ευαίσθητους» τομείς έχει αρνητική συμπεριφορά;

Στην πραγματικότητα, ένα green brand ανταλλάσσει αξίες (και αξία) με τη φύση. Ας παίρνει λοιπόν ως παράδειγμα την αρμονία της, τη συνέχεια και τη συνέπειά της. Το green branding δεν μπορεί παρά να είναι μια «ήπια» διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, επιμονή και υπομονή. Οι υπερβολικές «κραυγές» καλό είναι να αποφεύγονται - δεν είναι δόκιμο να υπερηφανεύεται κανείς για το αυτονόητο, ειδικά όταν αυτό έχει την αρμονία σαν κεντρικό συστατικό του. Τελικά στο green branding, δεν φτάνει να φαίνεσαι, πρέπει να είσαι (και να χαίρεσαι που είσαι) πράσινος. Και με αυτήν τη φύση να εισέρχεσαι σε κάθε έκφανση της εταιρικής διακυβέρνησης και του brand management.


Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1324, 03/02/2011, στήλη Brand Forward





Τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα που σκοτώνουν την καινοτομία»

Βρήκα ενδιαφέρουσα μια λίστα με τα κλασικά λάθη που σχετίζονται με την καινοτομία, όπως τα παρουσίασε σε πρόσφατη ομιλία ο Ryan Jacoby της IDEO.


Τα αντιγράφω από το προσωπικό blog της Helen Walters:

1. Όλοι συχνά παγιδευόμαστε στα γραφεία και στα email μας. Όμως οι απαντήσεις δεν είναι εκεί, ούτε καν στο meeting room και στα workshops. Συνήθως έρχονται από κάπου εκεί έξω. Εκεί έξω λοιπόν ας τις αναζητήσουμε κι εμείς.

2. Ζούμε στην εποχή των συνεδριάσεων, των memos, των πολλών συζητήσεων. Τόσο, που σταματάμε να δρούμε. Δεν δημιουργούμε, δεν δοκιμάζουμε, δεν πειραματιζόμαστε. Συνεπώς, προσθέτω εγώ, δεν αποτυγχάνουμε κάποιες φορές, ώστε να επιτύχουμε κάποιες άλλες.

3. Εκτελούμε, την ώρα που θα έπρεπε να εξερευνούμε. «Αυτό είναι μεγάλο θέμα για τους τυπικούς Μanagers» λέει ο Jacoby. «Επικεντρώνονται στην εκτέλεση και ξεχνούν την εξερεύνηση. Ποιος είναι αυτός που εξερευνά; Ποιος είναι αυτός που εκτελεί; Που υπάρχουν στη διαδικασία;»

4. Μιλάμε μόνο για πράγματα που δεν μας κάνουν να φαινόμαστε σαν εξωγήινοι. Η καινοτομία όμως αφορά σε ιδέες που στην αρχή φαίνονται σαν να μην έχουν θέση στον πραγματικό κόσμο. Όταν φοβόμαστε μήπως αποδειχτούμε λανθασμένοι, δεν μπορούμε να ηγηθούμε της καινοτομίας , ούτε της διαδικασίας προς αυτήν.

5. Ανυπομονούμε πολύ για τα λάθος αποτελέσματα. Ενώ η καινοτομία χρειάζεται χρόνο, τα στελέχη αναμένουν μη ρεαλιστικά αποτελέσματα σε μη ρεαλιστικούς χρόνους. Ας είμαστε ξεκάθαροι λοιπόν όσον αφορά στις προσδοκίες μας και ας δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο.

6. Συγχέουμε τη συμμετοχή στελεχών από πολλές διαφορετικές λειτουργίες με την πιθανότητα να δούμε την κατάσταση από διαφορετικές οπτικές γωνίες. «Diversity is key for innovation» λέει ο Jacoby και εξηγεί ότι άλλο ομάδες που απλά αναμειγνύουν ανθρώπους από διαφορετικά τμήματα και άλλο αποτελεσματικές ομάδες καινοτομίας που αναμειγνύουν ανθρώπους με πολυδιάστατες προσωπικότητες, παραστάσεις, εμπειρίες και βιογραφικά.

7. Η τελευταία κατά Jacoby «αμαρτία» είναι να πιστεύουμε ότι η λύση βρίσκεται στη διαδικασία. Χωρίς να παραγνωρίζει την αξία της, προτιμά να τονίζει την αξία της δύναμης της σκέψης και των ιδεών. «Learn the process, execute the process, but then lead within it» λέει χαρακτηριστικά.

Συχνά η καινοτομία αντιμετωπίζεται σαν μηχανή. Βάζεις το κέρμα, επιλέγεις το πρόγραμμα (διαδικασία), πατάς το κουμπί και μετά από έξι μήνες, να τη, έτοιμη η καινοτομία που θα αλλάξει το business σου. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και που η κυριαρχία του αριστερού ημισφαίριου του εγκεφάλου σου συχνά βλάπτει σοβαρά την καινοτομία...

Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1327, 24/02/2011, στήλη Brand Forward




Ιστορίες Αγάπης

Όλα αυτά τα χρόνια επανέρχομαι συνεχώς σε αυτά που θεωρώ ότι κάνουν τη διαφορά στο σημερινό Μάρκετινγκ. Στις συνήθεις εμμονές μου περιλαμβάνονται πολλά από αυτά που έχω αναφερθεί κατά καιρούς και μέσω αυτής της στήλης:


• Η πίστη ότι το branding είναι το πιο σημαντικό εργαλείο για τη δημιουργία βιώσιμης επιχειρηματικής ανάπτυξης.

• Η παρακίνηση για τον απόλυτο σεβασμό του καταναλωτή και την προστασία της ισοτιμίας στη σχέση μεταξύ αυτού και των brands.

• Η αποθέωση της συνέπειας σε βάρος, κάποιες φορές, ακόμα και της δημιουργικότητας.

• Η σιγουριά ότι η προσπάθεια για δημιουργία δικτύων και word of mouth φέρνει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τις παραδοσιακές μεθόδους προβολής και προώθησης.

• Η έμφαση στην εταιρική κοινωνική ευθύνη ως μοναδικής οδού επιχειρηματικής εξέλιξης.

• Και βέβαια, η υπογράμμιση της συμβολής του design και της καινοτομίας στην επιτυχία των σύγχρονων brands.

Αυτή την εβδομάδα δεν θα χρειαστεί να αναφερθώ σε σχετικό case study για να υποστηρίξω κάποιο ή κάποια από τα παραπάνω. Το χιουμοριστικό status update κάποιου φίλου στο Facebook πετυχαίνει να τα υποστηρίξει όλα, εξαιρετικά αποτελεσματικά, μέσα σε εξήντα λέξεις αναφοράς σε ένα από τα πληρέστερα brands των ημερών μας:

«I know we've only been together for a few months, but during this short time I have come to realize that my life was not the same before. It had less meaning and purpose. You've added so much to my life... I really love you... I want to spend the rest of my life with you... Apple iPhone!!!»

Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Είναι αυτονόητο ότι η Apple καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα των όσων πιστεύω για το σωστό brand building. Και δεν είναι τυχαία ότι καταφέρνει να χτίζει τη σχέση της με τους καταναλωτές και την κοινωνία καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο brand αυτής της κλίμακας. Περισσότερα από εμένα την επόμενη εβδομάδα...

Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1326, 09/02/2011, στήλη Brand Forward






Τυχερός που έχω κόρες...

Λόγω της ημέρας της γυναίκας μου ζητήθηκε να γράψω κάτι σχετικό. Αλλά πώς να χωρέσεις τη Γυναίκα σε 400 λέξεις;

Θα μπορούσα να γράψω ότι οι γυναίκες είναι εξαιρετικά επιτυχημένες επαγγελματίες σε χώρους που κάποτε κυριαρχούνταν από άνδρες. Αλλά αυτό είναι τετριμμένο. Μετά από δεκαετίες προσπαθειών απέδειξαν αυτό που ήθελαν και τώρα προσπαθούν να επιτύχουν πιο ανθρώπινα πρότυπα ζωής: work life balance, αρμονία καριέρας και μητρότητας, κ.ο.κ. Και το ανδρόγυνο power-seeking στερεότυπο των ‘90ς μπορεί να κυκλοφορεί ακόμα ανάμεσά μας αλλά μάλλον με καρικατούρα μοιάζει πια. Χωρίς τα πιο ανθρώπινα πρότυπα να σημαίνουν και λιγότερη δημιουργικότητα. Στην Αμερική, μεταξύ 1997 και 2002 οι επιχειρήσεις από γυναίκες αυξήθηκαν κατά 20%. Αλλά από το 2002 μέχρι σήμερα αυξήθηκαν κατά 55%. Το 2010 στον αναπτυγμένο κόσμο, οι ενάρξεις επιχειρήσεων από γυναίκες ήταν σχεδόν διπλάσιες από αυτές των ανδρών.

Από τις δεκαπέντε πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες επαγγελματικές κατηγορίες, οι δώδεκα κυριαρχούνται από γυναίκες. Οικονομολόγοι κηρύττουν ότι το 2025 η μέση γυναίκα θα κερδίζει περισσότερα από τον μέσο άνδρα. Αλλά και στον αναπτυσσόμενο κόσμο, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Έντεκα από τις είκοσι πλουσιότερες αυτοδημιούργητες γυναίκες στον κόσμο είναι από την Κίνα. Πολλοί λένε ότι αφού κυρίως άνδρες ήταν τα θύματα της οικονομικής κρίσης, δεν μπορεί παρά γυναίκες να φέρουν την ανάκαμψη...

Από την άλλη, θα μπορούσα να θυμίσω ότι το παγκόσμιο Μάρκετινγκ κατευθύνεται στις γυναίκες. Αλλά κι αυτό θα ήταν πολύ κοινότυπο. Ανοίγεις την τηλεόραση στο prime time και το διαπιστώνεις αμέσως. Και δεν είναι τυχαίο. Το 2009, οι γυναίκες του πλανήτη ξόδεψαν πάνω από 20 τρισ. δολάρια, ποσό υπερτριπλάσιο των Α.Ε.Π. της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Όταν το προσωπικό τους εισόδημα δεν ξεπέρασε τα 13 τρισ. Έρευνες Μάρκετινγκ δείχνουν ότι στις Η.Π.Α. οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για το 85% όλων των αγορών. Για το 93% των αγορών σε τρόφιμα αλλά και για το 92% των αγορών σε τουριστικά πακέτα. Ίσως γι’ αυτό στις Η.Π.Α. το 89% των τραπεζικών λογαριασμών ανήκει σε γυναίκες. Κάπου διάβαζα ότι οι γυναίκες είναι η μεγαλύτερη αναδυόμενη αγορά του κόσμου και νομίζω η παρομοίωση είναι εξαιρετικά επιτυχημένη. Τώρα το γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των creative directors στις διαφημιστικές είναι άνδρες, είναι άλλη συζήτηση...

Για περισσότερα στοιχεία σαν τα παραπάνω διαβάστε το «Influence: How Women's Soaring Economic Power Will Transform Our World for the Better» της M.Dychtwald και το «What Women Want: The Global Market Turns Female Friendly» του P.Underhill.

Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1329, 03/03/2011, στήλη Brand Forward





Γιώργος Κορρές: Η ελληνικότητα είναι για μας αυτονόητη δήλωση ύπαρξης

Με αφορμή μια σύντομη συνέντευξη του Γιώργου Κορρέ στον Δ.Κορδερά, που δημοσιεύθηκε στο Μarketing Week, τεύχος 1330, 17/3/2011:
http://www.marketingweek.gr/default.asp?pid=9&la=1&cID=1&arID=35211

Ο Γιώργος Κορρές είναι ένα από τους λίγους σύγχρονους αυθεντικούς έλληνες branders. Γι αυτό έχει ενδιαφερον να παρακολουθεί κανείς πως χτίζεται η ελληνικότητα στο brand του χωρίς να χρησιμοποιείται κανείς κλασσικά ελληνικός κώδικας από αυτούς που συνανταμε κάθε φορά που προσπαθούμε να οριοθετήσουμε την ελληνικότητα και καταλήγουμε σε συγκεκριμένα κλισέ. Κρατώ δύο στοιχεία από όλη την προσπάθεια του: Το γεγονός ότι θεωρεί την ελληνική καταγωγη του ως κάτι φυσιολογικό, κάτι αυτόματο. Δεν προσπαθέι να το κρύψει, όπως κάνουν τα περισσότερα ελληνικά brands καλλυντικών. Αλλα χωρίς παράλληλα να το κάνει "βίαια", χωρίς να το εξάρει με ελληνικές σημαιούλες στην ταυτότητά του και ασπρόμαυρες φωτο από το μεσοπόλεμο ή άλλα νοσταλγικά στοιχεία. Αυτή η απλή αυτοπεποίθηση είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να πάρει κάποιος που θέλει να εισαγει στη μάρκα του  στοιχεία σύγχρονης ελληνικότητας.
Το δεύτερο ενδιαφερον στοιχειο είναι ότι περνάει το κυριο τμήμα του χαρακτήρα της ελληνικότητας μέσα από πραγματικά στοιχεία - όχι φαντασιακά ούτε υποχρεωτικά νοσταλγικά. Τα συστατικά των προϊόντων του. Το σύκο, το κυδώνι, το γιαούρτι, το ταδε βότανο και το δείνα ζαρζαβατικό.

Αυτα προς το παρόν, αλλά κάπου θα ξανασυναντηθούμε.

(δεν χρειαζεται να το πω. Είναι πασίγνωστο ότι την εξαιρετκή δουλειά οπτικής ταυτότητας και εφαρμογών της  για τον Κορρέ την έχει κάνει ο φίλος Γιαννης Κουρούδης)

6.3.11

"Aπο την ιδεολογια του βολεματος στην ιδεολογια της δημιουργιας..."

Πολύ ενδιαφέρουσα η ομιλία του κου Δημήτρη Τσίγκου. Και πολύ ελπιδοφόρο να διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί πλέον Έλληνες που βλέπουν τον κόσμο με  μάτια και νου ανοιχτά . Πολλά τα τμήματα της ομιλίας του που προχωρούν τη σκέψη μπροστα. Δίνω μεγαλύτερη έμφαση σε δυο σκέψεις του που συμφωνουν με δικές μου εμμονές. Στην ανάγκη άμεσης δραστηριοποίησης του brand Greece που ειναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και στην πίστη ότι η αναπτυξη του ελληνικού μέλλοντος δεν μπορεί παρά να προέλθει από τις μικρές επιχειρήσεις. Αυτές που, όπως ο κ.Τσίγκος λέει, "ο δημιουργός έχει άμεση σχέση με το δημιουργημά του". Αυτες που, όπως εγώ λέω, ταιριάζουν στην έννοια του Ανθρώπινου Μέτρου, της έννοιας που προτάσω ως τον πυλώνα για την εξέλιξη του brand Greece.

http://vimeo.com/20551230