Greece. Brand New?

Ομιλία του Γιώργου Αναστασιάδη στην ημερίδα "Μια Συνεκτική Αναπτυξιακή Προοπτική της Ελλάδας Απέναντι στην Κρίση" του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που έγινε τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου 2012

Ελλάδα: Μια ισχυρή χώρα προέλευσης για τα brands

Άρθρο μου από το λεύκωμα Brands4Greece (12/2012)

Μαύρο Χρυσάφι

Κάποιοι Έλληνες καταφέρνουν να παράγουν μαύρο χαβιάρι της υψηλότερης δυνατής ποιότητας

Μια εξαιρετική συνεντευξη της κυρίας Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

Την συνέντευξη έδωσε η κυρία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ στις 18/10/2012 στην κυρία Ευαγγελία Κακλειδάκη, στο maga.gr, από το οποίο και αναδημοσιεύεται.

Made in Greece σε 12 Βήματα

Μια σειρά άρθρων μου για το πώς θα χτίσουμε στην Ελλάδα διεθνή brands

29.11.13

Η Ατομική Ικανότητα και η Κοινωνική Ευθύνη

Είναι δυο αξίες που ελπίζω να καταφέρω να περάσω στα παιδιά μου μιας και θεωρώ ότι είναι αυτές που η κοινωνία μας υστερεί. Την Aξία του Ατόμου, την πίστη στην ικανότητα τους να πετύχουν ό,τι επιθυμούν και να αλλάξουν κόσμο, τον δικό τους και αυτόν των γύρω τους. Και την αξία της Κοινωνική Ευθύνης, της ικανότητας να συνυπάρχουν αρμονικά, να ενσυναισθάνονται, να σέβονται την κοινωνία γύρω τους και να μετρούν τις πράξεις τους σε σχέση και με αυτή.

Το περιβάλλον δεν το ευνοεί. Ζούμε σε μια κοινωνία που για όλα φταίνε, κυρίως ή μόνο, οι Άλλοι, το Κράτος, το Σύστημα, οι Πολιτικοί. Πιστεύουμε ότι Εμείς, ο καθένας μας, φταίμε σε λίγα ή ακόμα και δεν φταίμε σε τίποτα. Αλλά όταν το πιστεύουμε αυτό μετά θα πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε και τίποτα.

Εμείς να κάνουμε κατάληψη στο σχολείο μας, να καίμε τα βιβλία μας, αργότερα να μην πατάμε στη σχολή. Σαν γονείς να κάνουμε στο παιδί φροντιστήρια και  ιδιαίτερα,  να μην πατάμε στο σχολείο του και κατόπιν να του χορηγούμε τις σπουδές μέχρι τα 28. Να έχουμε μεγαλώσει ένα παιδί  χωρίς να του επιτρέψουμε να μάθει πώς να διακρίνει και να αξιολογεί επιλογές, πώς να παίρνει αποφάσεις, πώς να εργάζεται και να συντηρεί τον εαυτό του, τις σπουδές του, το σπίτι του. Και να λέμε ότι για την κακή κατάσταση της Παιδείας, την Ανεργία, την έλλειψη Επιχειρηματικότητας φταίει, κυρίως ή μόνο, το Κράτος και το Σύστημα.

Εμείς να μαθαίνουμε, από παιδιά ακόμα, να κολλάμε αφίσες όπου λάχει και να γράφουμε τις αλήθειες μας σε τοίχους και παγκάκια. Να οδηγούμε από τα 16 χωρίς δίπλωμα και να παρκάρουμε στα πεζοδρόμια.  Από τα μικρά, να αφήνουμε σκουπίδια παντού, να πηγαίνουμε σε συναυλίες, θέατρα και μπουζουκτσίδικα που βρομίζουν με παράνομες αφίσες κάθε κολόνα, να αγοράζουμε από delivery που έχουν κάνει την εξώπορτά μας σκουπιδοτενεκέ, το ίδιο να ψηφίζουμε και κόμματα και πολιτικούς. Μέχρι τα μεγάλα, να χτίζουμε αυθαίρετα και υμιυπαίθριους, να μπαζώνουμε ρέματα και αλσύλλια. Και να κατηγορούμε , κυρίως ή μόνο, το Κράτος και το Σύστημα  που η πόλη δεν είναι ασφαλής και καθαρή.
 
Εμείς να ζητάμε να πάρει το παιδί μεταγραφή για πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη, να κάνει ο κανακάρης μας στρατό στην Αεροπορία, το Ναυτικό ή τις Διαβιβάσεις και μετά να μπει στο Δήμο ή το Υπουργείο.  Και να κατηγορούμε, κυρίως ή μόνο, τους Πολιτικούς και το Σύστημα για τα ρουσφέτια.

Εμείς να λαδώνουμε τον έφορο, τον τελωνειακό, τον πολεοδόμο, τον νοσοκομειακό γιατρό. Να αγοράζουμε υπηρεσίες πάσης φύσεως επαγγελματιών, από γιατρούς μέχρι υδραυλικούς, ποτά στο bar, φαγητό στο εστιατόριο και φρούτα στη λαϊκή χωρίς να απαιτούμε απόδειξη. Να επιλέγουμε λάδι στον τενεκέ, τσίπουρο στο pet, τσιγάρα στη λαϊκή, ρολόγια και τσάντες στους πάγκους. Να κυκλοφορούμε με ποδήλατο και κινητό που αγοράσαμε κάπου από κάποιον, αγνώστων άλλων στοιχείων.  Να δίνουμε δύναμη στην ομάδα του Κοσκωτά, του Γιαννακόπουλου, του Μαρινάκη, του Μελισσανίδη, του Μπέου, του Ψωμιάδη, να κάνουμε σταρ τον Τριανταφυλλόπουλο και τον Τράγκα, να αναπαράγουμε ειδήσεις από τo troktiko. Και να κατηγορούμε , κυρίως ή μόνο,  το Κράτος και το Σύστημα που ευνοούν τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά.

Εμείς να κάνουμε μήνυση για ψύλλου πήδημα στον πρώην, στον γείτονα, στον συνέταιρο, στον οποιονδήποτε, προκαλώντας ουρές από δίκες. Να δίνουμε δύναμη, κάνοντας σταρ ή ακόμα και βουλευτές, κυρίως όσους δικηγόρους διαπλέκονται με το Κράτος και τα κόμματα ή αυτούς που μονίμως υπερασπίζονται διάσημους μεγαλοαπατεώνες και εγκληματίες.  Και να παραπονούμαστε ότι για την κατάντια της (μη) λειτουργίας της Δικαιοσύνης φταίει, κυρίως ή μόνο, το Κράτος και το Σύστημα.  

Εμείς να μην ψηφίζουμε στις εκλογές, είναι χαμένη ψήφος. Να μην νοιαζόμαστε για το τι γίνεται γύρω μας στα κοινά, τι κάνει η κάθε κυβέρνηση, τι λέει η κάθε αντιπολίτευση, που έχει φτάσει το χρέος και αν τα λεφτά πραγματικά υπάρχουν, τι συμβαίνει στο Δήμο ή ακόμα και στο σύλλογο γονέων. Βρίσκουμε πιο ευχάριστο να χαζεύουμε τα μικροπολιτικά και τους καβγάδες και να ανακαλύπτουμε σκάνδαλα και κουτσομπολιά. Να μην συμμετέχουμε στην πολιτική, είτε γιατί  νιώθουμε ότι δεν μπορούμε, είτε ότι είμαστε υπερβολικά καλοί για κάτι τέτοιο. Και να λέμε ότι για την κατάντια της Δημοκρατίας φταίνε, κυρίως ή μόνο, τα κόμματα, το Κράτος, το Σύστημα.

Ναι, είναι πολύ ανακουφιστικό να πιστεύουμε ότι για την κατάντια μας φταίνε μόνο οι Άλλοι, οι Ξένοι, οι Πολιτικοί, το Κράτος, το Σύστημα. Κι όμως όλες οι παραπάνω αρνητικές καταστάσεις δεν θα υπήρχαν χωρίς τη δική μας έγκριση, συμμετοχή ή αποδοχή. Εμείς τελικά είμαστε που τις νομιμοποιούμε και δίνουμε την ευκαιρία στους Πολιτικούς εκπροσώπους μας, το Κράτος και το Σύστημα να τις θεωρήσουν δεδομένες και συχνά να τις εκμεταλλευτούν για να μας κερδίσουν και μετά να μας ελέγξουν.  Είναι στο χέρι του καθενός μας να αρχίσει να τα αλλάζει όλα αυτά και η κρίση προσφέρει μια πρώτης τάξης ευκαιρία. Αρκεί να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τόσο  την ατομική μας δύναμη όσο και την κοινωνική μας ευθύνη.