Σε προηγούμενο σημείωμα έλεγα ότι το Branding και το Design περνούν στη φάση της ενηλικίωσης και αναφέρθηκα στους κινδύνους που «εγκυμονούνται».
Κανένας από τους δύο κλάδους δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ενηλικιώθηκε σωστά, αν δεν επιτύχει την πλήρη και σωστή κατανόησή του από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη της αγοράς. Τις ίδιες τις επιχειρήσεις των δύο κλάδων, τα στελέχη τους, τους πελάτες τους. Γι’ αυτό η εκπαίδευση της αγοράς θα πρέπει να είναι κύριος στόχος των αξιόπιστων επιχειρήσεων και των όποιων κοινών πρωτοβουλιών τους.
Η αγορά πρέπει να κατανοήσει το είδος των υπηρεσιών του Branding και του Design και την αξία που λαμβάνει από αυτές. Αλλά το σημαντικότερο είναι να κατανοήσει την υψηλή εξειδίκευση που απαιτείται για την παροχή τέτοιων υπηρεσιών, ώστε να τους δώσει με τη σειρά της την αντίστοιχη αξία.
Επιχειρήσεις που ισχυρίζονται ότι κάνουν Design αλλά κάνουν και λίγο από Branding, Διαφήμιση, BTL και Social Media, μόνο κακό κάνουν στους δυο κλάδους και κατά συνέπεια στον εαυτό τους.
Αντίστοιχο κακό κάνουν όσοι επιλέγουν να ανταποκρίνονται σε briefs πελατών για απαιτητικά έργα, παρουσιάζοντας προτάσεις συνήθως εντός μιας εβδομάδας, βασιζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική τους διαίσθηση ή έμπνευση της στιγμής, χωρίς να ακολουθούν ούτε μεθοδολογία ούτε διαδικασία, και βασιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό στον παράγοντα τύχη. Ως γνωστόν το τυχαίο ούτε πληρώνει, ούτε πληρώνεται.
Κατ’ αναλογία, η αγορά πρέπει να εκπαιδευτεί ότι τα έργα Branding και Design δεν μπορούν να είναι αντικείμενα spec. Η υλοποίηση ενός έργου Branding απαιτεί σωστή διάγνωση, συγκεκριμένα βήματα, στενή επαφή με τον πελάτη και αρκετό χρόνο. Δεν μπορείς να ζητάς από πολλές εταιρείες να κάνουν την ίδια δουλειά. Όπως δεν μπορείς να ζητάς από πολλούς γιατρούς να κάνουν την ίδια εγχείριση, χωρίς να έχεις σκοπό να διαθέσεις σε όλους τον απαραίτητο χρόνο και αμοιβή.
Και πρέπει να σταματήσει η απερίσκεπτη σύνδεση του Design με την τέχνη. Το Design λύνει προβλήματα, ενώ η τέχνη θέτει ερωτήματα. Το Communications Design δεν μπορεί να αποτελεί προσωπική έκφραση κάποιου Designer για το πώς βλέπει τον κόσμο. Αντίθετα, πρέπει να αποτελεί την προσπάθειά του να τον αποκωδικοποιήσει, για να προτείνει έναν νέο, αποτελεσματικό τρόπο επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων, που τίθενται από συγκεκριμένες επιχειρήσεις, συγκεκριμένα brands, συγκεκριμένους πελάτες τους. Στη χώρα μας, που δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολεία Communications Design, θα πρέπει εξαρχής οι Graphic Designers να έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα «επαγγελματίας ή καλλιτέχνης».
Του Γιώργου Αναστασιάδη, αναδημοσιεύθηκε από το Μarketing Week, τεύχος 1330, 10/03/2011, στήλη Brand Forward
0 σχόλια:
Post a Comment